Αποκαλυπτική συνέντευξη της Thomais de Fois στο "Ε-articles"

H αποκαλυπτική συνέντευξη της Thomais de Fois στο "Ε-articles" που έδωσε στο Χρήστο Ηλιόπουλο.

-Γεννήθηκες στην Αθήνα. Πως θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ανατρέχω σε τέτοιες μνήμες. Δεν «ταξιδεύω» με παλιές φωτογραφίες.

Είχα ζόρικα παιδικά χρόνια. Βίωσα την απόρριψη από τη βιολογική μου μητέρα σε προσχολική ηλικία και ανισορροπία στο ευρύτερο περιβάλλον. Η πλήρης απουσία της μητέρας, με τη μορφή επιλογής-απόρριψης προκαλεί σοβαρές δυσκολίες στην ψυχοσύνθεση και την ανάπτυξη της προσωπικότητας ενός παιδιού.

Έπρεπε να υπάρξει η διαδικασία της αναθεώρησης δεδομένων και της ανάπλασης του εσωτερικού μου κόσμου, σε πιο υγιή βάση. Κάποια πράγματα άπρεπε να μείνουν στο παρελθόν, και έμειναν.

-Η πιο ισχυρή ανάμνηση που έχει καταγραφεί μέσα σου;

Προ τετραετίας, ο χαμός του καλού μου φίλου, Jim, που «έφυγε» από ιατρικό λάθος. Με τραυμάτισε για 4 χρόνια αυτό το γεγονός, το οποίο ακολουθήθηκε από την απώλεια του παππού μου, τον οποίο βοηθούσα σχετικά με την υγεία του, και όταν κατέρρευσα από την απώλεια του φίλου μου τον χάσαμε. Ύστερα, ο άνθρωπος που ήμασταν μαζί για καιρό ανέπτυξε μία πάθηση του νευρικού συστήματος η οποία προκαλεί σταδιακή παράλυση, μέχρι ο ασθενής να καταλήξει…

Δεν ξεχνιέται αυτή η περίοδος…

-Η καταγωγή σου είναι μοιρασμένη, από την Γαλλία και τη Βρετανία. Πως λειτούργησαν αυτοί οι δυο πολιτισμοί στη διαμόρφωση σου;

Μεγάλωσα στην Αθήνα, άρα διαμορφώθηκα μέσα από αυτό το περιβάλλον τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Όταν ο παππούς μου είπε την ιστορία μας, απέκτησα μεγάλο ενδιαφέρον για εκείνους τους πολιτισμούς, μελέτησα σχετικά, και συνεχίζω. Εξοικειώθηκα πολύ με την Αγγλική γλώσσα, σε σημείο που τη δίδασκα παράλληλα με τη μουσική, από μικρή. Αυτό οδήγησε σε φυσική συναναστροφή με συγγενείς και ανθρώπους από τη Βρετανία, την Αμερική, τη Δυτική-Βόρεια Ευρώπη, κάτι που απολαμβάνω ιδιαιτέρως. Μάλλον το ευθύνεται για την έλξη που νιώθω προς εκείνες τις περιοχές και την κουλτούρα τους, από την αρχαιότητα. Εκτιμώ βεβαίως και την αρχαία Ελληνική πηγή γνώσης, τεχνών, ομορφιάς, φιλοσοφίας… Δυσκολεύομαι στην Ελλάδα, ίσως λόγω του ότι βρίσκω την ελληνική κοινωνία ανώριμη, στην πλειοψηφία της. Σε αυτό το συμβάλλει πολύ το σύστημα εκπαίδευσης που εφαρμόζεται.

Επέλεξα την Αγγλία για κάποιες σπουδές μου. Υψηλότερο επίπεδο έρευνας, πιο σταθεροί χαρακτήρες και επαγγελματίες, πιο ξεκάθαρα και αποτελεσματικά συστήματα.

Έμεινα στην Ολλανδία, και δε θα βρισκόμουν στην Ελλάδα αν δε με είχαν αναγκάσει οι τρέχουσες καταστάσεις…. θα κινούμουν στα κρύα της Ευρώπης J

Να αναφέρω και το αναμενόμενο, η μουσική που γράφω εκτιμάται στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα ελάχιστα. Προγραμμάτιζα, λοιπόν να πάω στη Σκωτία… αλλά το Brexit μας τα χάλασε… ίδωμεν.

Μάλλον, λοιπόν λόγω της καταγωγής ήμουν κάπως πιο ανοιχτόμυαλη στο να κινηθώ στο εξωτερικ

-Τι σημαίνει για σένα η μουσική;

Ο εαυτός μου είναι μουσική… Δε μπορώ να αντιληφθώ τη μουσική ως κάτι ξεχωριστό από εμένα… Η οικογένειά μου εντόπισε όταν ήμουν πολύ μικρή ότι «έχω αφτί», όπως έλεγαν, και αποφάσισαν να «γίνω» μουσικός, όχι κάτι άλλο.

Με τα πτυχία στη μουσική και τα Αγγλικά ως μοναδικό εφόδιο ανέλαβα τη ζωή μου στην ηλικία των 19 ετών.

Και με άλλες τέχνες ασχολούμαι και εκφράζομαι. Με τη μουσική όμως καταθέτω ότι πιο βαθύ υπάρχει μέσα μου. Βοηθά και ο στίχος σε αυτό. Όσα εκφράζω με το λόγο, όμως, σε έναν-δυο πολύ κοντινούς ανθρώπους, μάλλον δεν επαρκούν ώστε να αποδοθεί η βαρύτητα των συναισθημάτων. Η μουσική επενδύει τα λεγόμενα με όλη τη φόρτιση του βιώματος, είτε είναι ευχάριστο, είτε τραγικό. Βιωματικά γράφω… Δε μιλάω πολύ εύκολα, λέω αρκετά, όμως, με τη μουσική.

-Η σημασία της στη καθημερινότητα σου;

Με θυμάμαι από πιτσιρικάκι να απομονώνομαι με τις ώρες και να βρίσκομαι στη «φούσκα» μου, όπως λέω, ώστε να βγαίνω από την πραγματικότητα της καθημερινότητας και να δημιουργώ ένα δικό μου κόσμο, μέσα στον οποίο πάντα μπορούσα να εκφράσω ελεύθερα τα συναισθήματά μου, χωρίς αναστολές, και χωρίς να επηρεάζομαι από την ανθρώπινη κριτική γι’αυτά. Ένιωθα ασφαλής με τη μουσική… Με τους ήχους που με περιβάλλουν. Το ίδιο συμβαίνει ως σήμερα.

Λόγω της δυσλεξίας μου είναι πάντα δύσκολη η κοινωνικοποίηση. Νιώθω βομβαρδισμό όταν μου μιλάνε πολύ, ή με ένταση, ή γρήγορα. Μπουκώνω, πώς να το εκφράσω. Η μουσική δίνει ρυθμό στην επικοινωνία, και γι’αυτό προσαρμόζομαι σε τέτοια περιβάλλοντα, χωρίς να νιώθω πολύ στρες ή πανικό.

Άκουσα γνώμες που με προέτρεπαν να εγκαταλείψω τους κόπους εικοσαετίας….Με έκριναν και με κατέκριναν…

Δεν είμαι σε θέση να εγκαταλείψω τη μουσική και δε θα το κάνω. Πρόσφατα ξεκίνησα πάλι να γράφω το άλμπουμ που είχε παγώσει εδώ και δύο χρόνια, λόγω της κρίσης και της κακής ψυχολογικής μου κατάστασης. Όλη μου την ενήλικη ζωή, επένδυα το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος μου σε μουσικό εξοπλισμό, σε επιμόρφωση και εκπαίδευση, στα στούντιο ηχογραφήσεων, και στο δικό μου μίνι στούντιο ώστε να ανεξαρτητοποιηθώ. Και δε γεννήθηκα με κεφάλαια κίνησης ή στημένες επιχειρήσεις…

Δεν ήταν ποτέ εύκολη η πραγματικότητα του καλλιτέχνη. Ούτε αργίες, γενέθλια, γιορτές έχουμε, ούτε μας επιτρέπεται να εμφανίσουμε προσωπικά προβλήματα, ούτε ελεύθερος χρόνος μένει… αν σκεφτείς ότι τα βράδια, αν δε δουλεύεις, πρέπει να κινείσαι στους χώρους με τους οποίους συνεργάζεσαι, για να κλείνεις εμφανίσεις, να περνάς πολλές ώρες στο στούντιο ώστε να δημιουργείς το υλικό σου, ώρες για πρόβες, πολύ κουβάλημα…. σωστές συνεργασίες, αλλά και πάρα πολλές που μας στερούσαν την ασφάλιση ή παριέκοπταν το νυχτοκάματό μας… επειδή μπορούσαν. Ναι, κι εμάς χτυπάει η κρίση. Κι εμείς έχουμε αναδουλειές! Κι εμείς ακινητοποιούμαστε όταν σπάμε κόκκαλα… Τα επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με την εστίαση και τη διασκέδαση πλήττονται πιο εύκολα από τις οικονομικές συνθήκες της εκάστοτε εποχής.

Ήμουν πολύ καλά όμως, και ας έτρεχα συνέχεια, χωρίς βοήθεια. Χωρίς κεφάλαια, σπόνσορες, σύμβουλους… Δούλευα πολύ, και εκτιμήθηκε η δουλεία μου. Ήμουν καλά, διότι δούλευα με τη δική μου ιδιότητα!

Καταλαβαίνεις, λοιπόν, Χρήστο, ότι μου είναι αδιανόητο το να εγκαταλείψω ότι έκανα ώστε να φτάσω στο σημείο να με ακούν 5 άνθρωποι… Προτιμώ να πεθάνω από την πείνα.

Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μου.

-Τι αποτέλεσε ερέθισμα για να στραφείς στη μουσική;

Έτυχε να υπάρχει στο σπίτι ένα ηλεκτρικό πιανάκι όταν ήμουν μικρή, με το οποίο γίναμε αυτοκόλλητα. Η εξελίξεις ήταν μάλλον αναπόφευκτες.

-Οι μουσικές σπουδές σου;

Ξεκίνησα με κλασσικό πιάνο, μετά συνέχισα στα Ανώτερα Θεωρητικά, στο Κλασσικό και σύγχρονο τραγούδι, στην Ενορχήστρωση-Ενοργάνωση, και την Αντίστιξη.

-Τι αποκόμισες από τις σπουδές στη Μουσικοθεραπεία και την ψυχολογία;

Μεγάλο κεφάλαιο αυτό….

Προβληματικό παιδί, με δυσλεξία, στρες, ιστορικό εφηβικής κατάθλιψης, χαμηλή αυτοπεποίθηση, δε μιλούσα καθόλου, δεν ένιωθα καλά με το να συνωστίζομαι, με τις πολλές ομιλίες, πέρασα χρόνια με κρίσεις πανικού, διαστήματα που δε μπορούσα να κυκλοφορήσω μόνη μου… Για να αντιμετωπίσω αυτά, ανέλυα την ανθρώπινη ψυχολογία, για πολλά χρόνια.

Ειδικά μετά από ένα τροχαίο με σοβαρό χτύπημα στο κεφάλι-αυχένα, το οποίο ενέτεινε τα συμπτώματα της δυσλεξίας παρατηρούσα ότι δε μπορούσα να αντεπεξέλθω σε περιβάλλοντα όπου δεν υπήρχε το μουσικό στοιχείο. Παρόλο που, για παράδειγμα, δε μπορώ να βρίσκομαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο, η σε περιβάλλον με εντάσεις, όταν η δραστηριότητα περιλαμβάνει μουσική, συντονίζομαι, αποσυμπιέζομαι και τελικά ανταπεξέρχομαι.

Σε αυτό το σημείο έρχεται η Μουσικοθεραπεία. Ενημερωτικά, πρωτοεμφανίστηκε στην Αμερική, όταν οι ιατροί προσέλαβαν μουσικούς για να βοηθήσουν στην ψυχολογική και σωματική αποκατάσταση των Βετεράνων του 2ου Π.Π. τους οποίους δε μπορούσαν να θεραπεύσουν με τα παραδοσιακά μέσα.

Η Μουσική είναι το μόνο στοιχείο πάνω στον πλανήτη το οποίο ενεργοποιεί συγχρόνως κι τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου. Μέσω αυτής της διαδικασίας, αποδείχθηκε ότι ο πάσχων αποκτούσε έλεγχο του σώματος του, παρασυρόμενος από το ρυθμό με τον οποίον συντονιζόμαστε ασυναίσθητα, Η μουσική λειτουργεί κατευναστικά, τα επίπεδα του στρες μειώνονται αποτελεσματικά, κάτι το οποίο συμβάλει στην αντιμετώπιση του μετατραυματικού στρες, του στρες γενικά και του πανικού, καθώς και της κατάθλιψης. Η Μουσική δύναται να επαναφέρει μνήμες που έχουν περάσει στον αποθηκευτικό χώρο του μυαλού μας από όπου δε μπορούμε να τις ανασύρουμε, κάτι που σημαίνει ότι λειτουργεί θεραπευτικά σε περιπτώσεις αμνησίας από ατύχημα, ή/και από άνοια της τρίτης ηλικίας κλπ. Η Μουσική χρησιμοποιείται ως «κοινός κώδικας επικοινωνίας» με άτομα που έχουν αυτισμό και διάφορα σύνδρομα που δυσκολεύουν τη συγκέντρωση, την επικοινωνία και τη διάδραση.

Μελετώντας λοιπόν τη Μουσικοθεραπεία, ήταν σαν να επιβεβαιώνω τα δικά μου σχετικά βιώματα. Η σχολή αυτή μου εξήγησε, ουσιαστικά, το γιατί μπορώ να είμαι πιο φυσιολογικός άνθρωπος (λέμε τώρα) ασχολούμενη με τη μουσική, ενώ χωρίς αυτή η ζωή μου είναι δύσκολη. Διδάχθηκα και υπέροχους καινούριους τρόπους διαχείρισης των προβλημάτων που αντιμετωπίζω στο παρόν. Έτσι συνήλθα μετά από τα 4 χρόνια ταλαιπωρίας…

Φαντάσου ότι λόγω του στρες από τις καταστάσεις με ένταση στην εφηβεία μου, οι εξετάσεις που έδινα τότε για τα πτυχία Μουσικής-Αγγλικών, ήταν τραυματική εμπειρία. Πάλευα να βρω ηρεμία για διάβασμα. Μετά από αυτά δεν ήθελα να ακούσω ούτε για εξετάσεις διπλώματος οδήγησης. Τελικά όμως και τα δύο αυτά αντικείμενα (Μουσικοθεραπεία, Ψυχολογία) λειτούργησαν θεραπευτικά ξανά, και σε συνδυασμό με το αγγλικό σύστημα διδασκαλίας, τα κατάφερα. Μετά ταίριαξα και τις σπουδές στη διατροφή για το λόγο ότι η ψυχολογία μας εξαρτάται από την τροφή μας και το αντίστοιχο. Βρίσκω και εκεί λύσεις για διάφορα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, και χαίρομαι να βοηθάω.

Έμαθα επίσης τη χρησιμότητα του να μιλάμε για τα προβλήματά μας, να εξοικειωνόμαστε με αυτά, να μη ντρεπόμαστε που τα βιώνουμε, να δεχόμαστε βοήθεια όταν τη χρειαζόμαστε, να ξεφορτωνόμαστε το φορτίο με το να τα μοιραζόμαστε με δικούς μας ανθρώπους, και θα προσθέσω το δικό μου συμπέρασμα, να αγαπάμε τις ατέλειές μας..!! Λόγω αυτών ο καθένας μας είναι εντελώς ξεχωριστό-μοναδικό ον, και ακριβώς αυτές μας κάνουν να είμαστε άνθρωποι!

Η εποχή του πρόζακ (παίρνω χαπάκια και όλα είναι καλά) έχει περάσει, και η εποχή των ρομπότ (δεν αισθάνομαι τίποτα) κοντά είναι, αλλά δεν έχει έρθει ακόμα.

-Τα ακούσματα που σε επηρέασαν;

Σίγουρα η κλασσική μουσική, την οποία μελέτησα τόσα χρόνια, και μετά, όταν πιτσιρίκα ανακάλυψα τη χρήση του πικ-απ, είχα κάποια πολύ ποιοτικά βινύλια, κληρονομία οικογενειακών φίλων, έβαλα πρώτη φορά να τα ακούσω, έπαιξε το Poor Man’s Moody Blues, από Barclay James Harvest, κεραυνοβολήθηκα από τον ήχο…. δεν πίστευα στ’αυτιά μου τότε, και συνειδητοποίησα ότι αυτό είμαι!!! Και είμαι ως σήμερα, thanks to them

-Οι καλλιτέχνες που ήταν σημεία αναφοράς στη διαδρομή σου;

Κυρίως οι συνεργάτες μου. Από την πρώτη μου μπάντα, σε ηλικία 16 ετών, με τους οποίους τότε ξεκινήσαμε τα rock live και τη δισκογραφία, μέχρι και σήμερα που – αν εξαιρέσεις τα σχεδόν δύο χρόνια αποκλεισμού – εμφανιζόμαστε και ηχογραφούμε.

- Έχεις ασχοληθεί με τη φωτογραφία και τον χορό. Είναι δυο άλλοι κόσμοι;

Όχι και τόσο… Ο χορός είναι και εικόνα, η φωτογραφία είναι και κίνηση. Υπό την έννοια της αποτύπωσης. Ο χορός με την κινησιολογία μπορεί να εκφράσει συναισθήματα, να αποδώσει πλήρεις εικόνες, να παρουσιάσει ακόμα και αισθήσεις όπως οι μυρωδιές και οι γεύσεις… Η φωτογραφία αντίστοιχα. Τελικά η εκφραστικότητα, η τεχνική και η αισθητική είναι τα κοινά θεμέλια όλων των δημιουργικών τεχνών.

-Πως γράφεις τα τραγούδια σου;

Άλλα τραγούδια ξεκινούν να «στήνονται» πάνω σε μία ακολουθία ακόρντων που εμπνεύστηκα στην κιθάρα, άλλα μαζί με το στίχο όταν έχω ήδη κάτι συγκεκριμένο να πω, άλλα ξεκινάνε από μία μελωδία στο πιάνο, άλλα είναι ολόκληρο πιανιστικό κομμάτι το οποίο ενορχηστρώνεται και μετά παλεύω να βρω στίχο :D και άλλα ξεκινάνε από τη ρυθμολογία (τύμπανα), μετά το μπάσο και τέλος τα υπόλοιπα όργανα-φωνές-στίχος.

-Δημιουργείς όταν είσαι εν θερμώ ή όταν έχουν καταλαγιάσει τα συναισθήματα μέσα σου;

Λόγω του ότι χρειάζομαι ηρεμία για να γράψω, συνήθως γράφω με καταλαγιασμένα συναισθήματα, ώστε να περιληφθεί και το aftertaste μίας κατάστασης στο κομμάτι. Το Poem όμως, ηχογραφήθηκε σε άκρως καταθλιπτική φάση, με τα προβλήματα του μετατραυματικού σοκ, από όταν έχασα τον κολλητό μου.

-Ποιο είναι το πιο αντιπροσωπευτικό σου τραγούδι;

Δεν ξέρω… Είμαι τόσο πολύπλευρη που δε μπορεί μία πτυχή να υπερισχύσει μίας άλλης. Παρόλο που ακούω σπάνια τα κομμάτια μου, το Stay, το Poem, το Echoes, το Α Desperate Lie, είναι ίσως από τα αγαπημένα μου. Και πόσο διαφορετικά είναι μεταξύ τους…

-Πως έρχεται η έμπνευση;

Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η έμπνευση… Σε εμένα χρειάζεται ηρεμία. Μπορεί όμως να προκύψει από μία εικόνα, από ένα συναίσθημα, από μία μελωδία που «ξεφυτρώνει» ξαφνικά, από μία ουσιώδη συζήτηση, από μία φιλοσοφία… Ανούσια δε μπορώ να γράψω. Σεβόμενη τον εαυτό μου και τα αυτάκια των ακροατών μου, πρέπει να έχει κάποια χρησιμότητα αυτό που γράφω. Από το να εκφράζει νοήματα και εμπειρίες, ως το κάνει ξεσπάσματα η και κριτική…

-Επηρέασε τους καλλιτέχνες η πανδημία;

Φυσικά. Και πολύ ακραία. Μιλάμε για ζήτημα επιβίωσης!

Είμαστε οι μόνοι νόμιμοι, φορολογούμενοι πολίτες, όπου ενώ καταθέσαμε τα ένσημά μας και όλα τα δικαιολογητικά που αποδεικνύουν νόμιμη εργασία, εξαιρεθήκαμε από τις αποζημιώσεις με την ολική απαγόρευση εργασίας, χωρίς αιτιολόγηση, για ένα χρόνο!!!! Αυτό κατέστρεψε πολύ κόσμο. Έπρεπε να βγαίνουμε στους δρόμους για να διεκδικήσουμε τα νόμιμα δικαιώματά μας, τα οποία απολάμβαναν όλοι οι υπόλοιποι κλάδοι. Αποζημιωθήκαμε για τους μήνες Δεκέμβριο-Μάιο, και τώρα παλεύουμε για Ιούνιο-Ιούλιο… Ακόμα!

Όλο αυτό κόστισε και ψυχολογικά. Προσωπικά το βίωσα ως σοκ!! Η απώλεια της μουσικής μου ήταν το χειρότερο χτύπημα που δέχθηκα μετά τις προαναφερθείσες απώλειες των ανθρώπων μου!! Κόστισε και επαγγελματικά και δημιουργικά. Αν βάλεις και το ότι έσπασα δάχτυλο χεριού, δε μπορούσα να παίξω πιάνο, ούτε να δουλέψω με το κόσμημα… Πόση ευτυχία να αντέξει κανείς..??

Τον πρώτο χρόνο, δεν τολμούσα να βγω από το σπίτι. Καλώς ή κακώς, σκεπτόμουν ότι θα δεχθώ άδικη βία από την αστυνομία, όπως οι άμαχοι και ακίνδυνοι συμπολίτες μας….

Παρόλα αυτά, ο απόλυτος εγκλεισμός μου, ανέξοδος, οδήγησε στο να μπορώ να επιβιώσω ως τώρα, να τελειώσω κάποια επιμορφωτικά προγράμματα και να «ξελασπώσω» κάποιους δικούς μου ανθρώπους. Χαρά μέσα στην απόλυτη μαυρίλα…!

Άλλο δυσάρεστο γεγονός ήταν ότι πολύς κόσμος έπαθε παράκρουση με αυτή την ιστορία… έβγαιναν πολλά. Πολλές κακίες, φανατισμός, με πλησίαζαν άτομα με τις χειρότερες προθέσεις, από το πουθενά, ενώ ποτέ δεν είχα τέτοια προβλήματα και πάντα ήμουν εκτεθειμένη στην επικινδυνότητα της νυχτερινής εργασία… Απέκλεισα άτομα με τα οποία πλέον δε μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, η να συζητήσουμε απλά, λόγω του ότι επιτίθεντο με το παραμικρό, μην τους θίξουν τα μέτρα, τους εθνοσωτήρες, τους στρατευμένους επιστήμονες και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης… Sorry… Εκδηλώθηκε πολύς φασισμός και πολύς εγωκεντρισμός. Ενώ απλά ο κάθε φοβισμένος θα μπορούσε να προστατεύει τον εαυτό του και τους δικούς του… Και να πω ότι δεν αρνούμαι την ύπαρξη των κορόνα ιών. Υπήρχαν από πάντα. Το πέρασα κι εγώ, ως γρίπη.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να διαφωνήσει, αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου!!

Οι χώροι εστίασης, από την άλλη… οι συνεργάτες μας… δε στήριξαν καμμία από τις προσπάθειές μας να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, ούτε αυτοί που έφτιαξαν πελατεία από τις δικές μας δημόσιες σχέσεις και τη στήριξή μας, ούτε αυτοί που ψαλίδιζαν την αμοιβή και την ασφάλισή μας…

Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονταν στα live μας, δεν είχαν ιδέα για το τι μας συμβαίνει. Μου έστελναν μηνύματα για να μάθουν πότε παίζω, ενώ υπήρχαν μέτρα και συνθήκες που δεν το επέτρεπαν αυτό. Από εμένα μάθαιναν ότι επιβιώσαμε ένα χρόνο με μηδενικό εισόδημα!!! Από όπου και να το κοιτάξεις βιώσαμε μεγάλη απογοήτευση.

-Η στάση της πολιτείας ήταν ανάλογη;

Η στάση της πολιτείας, ήταν ανάλογη με την ποιότητά της…. Ας μην επεκταθώ. Και δεν αναφέρομαι σε κόμματα. Αναφέρομαι σε όλο το Κοινοβούλιο.

-Πως κρίνεις τους χειρισμούς της Κυβέρνησης για τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς;

Ακραίως καθεστωτικούς!

Και να πω ότι δεν αρνούμαι την ύπαρξη των κορόνα ιών. Υπήρχαν από πάντα. Το πέρασα κι εγώ, ως γρίπη. Ούτε ανήκω σε αντιεμβολιαστικά κινήματα. Τα συγκεκριμένα πειράματα δεν έχει κανείς δικαίωμα να τα επιβάλλει σε κανέναν!! Όσο ακόμα είμαστε Δημοκρατικό κράτος...

Το μεγαλύτερο ποσοστό των φόρων που πληρώνουμε οι πολίτες, το χρεωνόμαστε για να εξασφαλίζουμε τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά μας. Αυτά καταπατούνται με τέτοιες πρακτικές από τις «μαριονέτες» κάθε κράτους!! Ανεπίτρεπτο!!!

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Αμερικής προσφάτως απεφάνθη επισήμως ότι δεν ανήκουν πλέον τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όποιον δέχθηκε αυτά τα σκευάσματα. Και η επίσημη εξήγηση? Ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα ανήκουν σε συγκεκριμένο DNA, και τα συγκεκριμένα σκευάσματα παρενέβησαν σε αυτό .

Επίσημη πηγή: https://www.supremecourt.gov/opinions/12pdf/12-398_1b7d.pdf

Ας μην αναπτύξουμε τα προβλήματα της προστασίας που τελικά τα εμβόλια δεν παρέχουν, τις θανάσιμες παρενέργειες που δεν ανακοινώνονται στα κανάλια, και τα βαριά οικονομικά συμφέροντα των τεράστιων καρτέλ και λόμπυ που υποκινούν τις κυβερνητικές αποφάσεις.

Να κάνει ο καθείς την έρευνά του, και ας κλείσει επιτέλους την τηλεόραση, που παρανόμως πληρώνεται αδρά για να τους διαφημίζει…

-Έφερε ελπίδα στους μουσικούς το άνοιγμα του καλοκαιριού;

Tώρα τι να σου πω…? Όσοι μουσικοί είναι καλά δικτυωμένοι στο σύστημα, ευνοήθηκαν και έκαναν δουλειές. Μέχρι και σε καρότσες περιφέρθηκαν…

Για τους υπόλοιπους εμάς, τα πράγματα ήταν παγωμένα. Δεν επιβιώνεις με το να κλείσεις ελάχιστα μικρά live, με τα παρανοϊκά μέτρα που αποφασίζονται και αλλάζουν εν μία νυκτί.

-Πιστεύεις στον Θεό;

Βεβαίως!! Είμαστε όλοι θεοί.

-Το προσωπικό σου καταφύγιο;

Υπό τη φυσική του υπόσταση, δεν υπάρχει ακόμα. Λείπει η φύση και η ησυχία. Στο σπίτι που κατοικώ έχω διαμορφώσει το στουντιάκι μου, όπου περνάω τον περισσότερο χρόνο μου, και αποτελείται μόνο από ό,τι μου κάνει καλό. Μουσικά όργανα, φυτάκια, ο κύριος Μίου, βιβλία, κεριά και τέτοια απλά πραγματάκια.

-Ο μεγάλος σου φόβος;

O αποχωρισμός και η απώλεια αγαπημένων όντων. Ο αποχωρισμός και η απώλεια της ενασχόλησης μου με τις τέχνες μου.

-Πως λειτουργείς όταν ερωτεύεσαι;

Το ζω! Είμαι συναισθηματικός και ρομαντικός χαρακτήρας. Δοτική.

Μου αρέσει μία σχέση να στηρίζεται στην αγάπη και στην απόλυτη εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη στην κρίση, στη διαχείριση καταστάσεων, στη σταθερότητα του χαρακτήρα. Η ζήλεια είναι για άλλους ανθρώπους. Δε θέλω να καταστρέφεται η μαγεία της ευγενικής επικοινωνίας, και της αμοιβαίας κατανόησης.

Μου αρέσει να υπάρχουν κοινές δραστηριότητες, συζητήσεις που εμβαθύνουν, το να μοιράζονται οι εμπειρίες, οι φιλοσοφίες, οι γνώσεις, η δημιουργία… Το να φροντίζει ο ένας τον άλλο. Δεν θέλω αρνητικές εντάσεις, άρα προσέχω να μην τις προκαλώ, και φεύγω από εκεί όπου υπάρχουν.

Σέβομαι πολύ και χρειάζομαι τον προσωπικό χρόνο. Τον χρειαζόμαστε όλοι για την προσωπική εξέλιξη μας και για να δημιουργούμε.

Προτιμώ να είμαι μόνη μου, και έχω υπάρξει για πολύ μεγάλα διαστήματα, παρά να συμβιβάζομαι με κάτι που δεν ταιριάζει.

Μου αρέσει η αίσθηση της ασφάλειας που δίνει και στους δύο ανθρώπους μία υγιής σχέση.

Χωρίς να παίρνω θέση για τις επιλογές των υπόλοιπων ανθρώπων, ούσα straight να πω ότι μου αρέσει ο ρόλος των δύο φύλων. Η θηλυκότητα στη γυναίκα (χωρίς άχρηστες υπερβολές) και η αρρενωπότητα στον άνδρα (χωρίς άχρηστες υπερβολές). Δε θέλω να διαιωνίζεται άλλο αυτή η άχρηστη διαμάχη μεταξύ των φύλων… Όσο υπάρχει αγάπη, επικοινωνία και σεβασμός όλα διαχειρίζονται.

-Πότε έκλαψες τελευταία φορά;

Συχνά κλαίω….

Μία από τις τελευταίες φορές ήταν πριν λίγο καιρό, όταν ήμασταν στη Μάνη με τον «κολλητό» μου, και συζητούσαμε το ότι δε μπορώ να μην είμαι ειλικρινής στις ερωτήσεις σου, και να μην καταθέσω ότι βιώνω… χωρίς πολιτική και διπλωματία.

-Τι άνθρωπος είναι η Thomais De Fois;

Απλός άνθρωπος είμαι γενικά, πολλές δραστηριότητες… Δε μου αρέσουν οι υπερβολές. Μου αρέσει η καλή αισθητική, οι καλοί τρόποι, οι τέχνες που φανερώνουν ταλέντο και προσπάθεια.

Γελάω εύκολα και εκτιμώ το έξυπνο χιούμορ.

Η φύση και οι τέχνες είναι ότι νιώθω πιο κοντά μου…

Απεχθάνομαι το αλουμίνιο, το πλαστικό και τους «πλαστικούς» ανθρώπους.

Είμαι αρκετά μοναχικό άτομο και προτιμώ την ησυχία και την υγιή συντροφικότητα. Με ταράζει η πολυκοσμία, η φασαρία, η βία (φυσική και λεκτική), τα πολλά λόγια, οι διαπληκτισμοί χωρίς φραγμούς και σημαντικό λόγο, με ενοχλεί το – λαϊκιστί – κουτσομπολιό, ο φανατισμός, η ημιμάθεια, ο εγωκεντρισμός, οι επιθετικοί και αυταρχικοί χαρακτήρες.

Επικοινωνούμε δημιουργικά με ανθρώπους που έχουν φιλοσοφήσει, και έχουν ξεκαθαρίσει τι έχει ουσιαστική αξία στη ζωή και τι πρέπει να απορρίπτουμε, σε τι να μη δίνουμε σημασία και σε τι να υποχωρούμε, η απλά να μη μιλάμε, και τι λανθασμένα έχει επικρατήσει ως αξία… ενώ είναι παράγωγο συμφερόντων… Μόδα.

Νιώθω φρίκη για τους ανθρώπους που η σημαντικότερη αξία τους είναι το χρήμα. Φτάνουν σε σημεία να καταστρέφουν διαπροσωπικούς δεσμούς εξαιτίας αυτής της λατρείας.

Θέλω γύρω μου ανθρώπους που τους αρέσει η γνώση, που προσπαθούν για τα όνειρά τους, που έχουν αυτοέλεγχο, συναίσθηση και ευγένεια. Έτσι προσπαθώ να συμπεριφέρομαι κι εγώ.

Μου χρειάζεται η δημιουργικότητα. Δε θα επιβίωνα κλεισμένη στο «κουτί» μιας στείρας καθημερινότητας, χωρίς εναλλαγές, έμπνευση, δημιουργία, καλοσύνη, γαληνή, προσπάθεια, όραμα… Όχι πλέον, τουλάχιστον. Δεν είμαι πλέον τόσο ανθεκτικός χαρακτήρας. Αν υπήρχε περιγραφή τη δυστυχίας, κατ’εμέ θα ήταν αυτή η καθημερινότητα.

Από παιδί νιώθω ασφάλεια στην ησυχία της νύχτας. Τότε μελετούσα και λειτουργούσα καλύτερα. Ακόμα έτσι το βιώνω. Με φρικάρει ο πανζουρλισμός της ημέρας στην πόλη. Στη φύση ακολουθώ άλλα ωράρια.

Έχω κοπιάσει πολύ στη ζωή μου ώστε να επιτύχω κάποιους σημαντικούς στόχους, αλλά έχω παλέψει και με την επιβίωση, εργαζόμενη σε διαφόρους τομείς, για αρκετά χρόνια σε δύο και τρείς δουλειές, Πρωινή εργασία, live η bartending τα βράδια (11 χρόνια), managing χώρων εστίασης (8 χρόνια), και μαθήματα τα απογεύματα.

-Νιώθεις ευτυχισμένη;

Με όσα βίωσα τα τελευταία 4 χρόνια, θα ήταν ψέμα να σου πω ότι είμαι ευτυχισμένη… Χαίρομαι όμως με ότι έχω, τους κοντινούς ανθρώπους μου, τις τέχνες μου, τον κύριο Μίου και τη δημιουργικότητά μου.

-Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;

Ίσως να προστάτευα λίγο περισσότερο τον εαυτό μου από συμπεριφορές που ανέχθηκα, και να είχα ανακαλύψει τον όρο αυτοεκτίμηση λίγο νωρίτερα.

Οι εμπειρίες μας όμως διαμορφώνουν την εξέλιξή μας, ιδίως όταν καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε δυσκολίες. Συνεπώς εκτιμώ το ταξίδι μου εσωτερικά, με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, μπορώ να έχω καθαρή συνείδηση και να εκτιμώ τον εαυτό την πορεία μου στη ζωή ως τώρα, με όλες τις δυσκολίες της.

-Πως φαντάζεσαι τη τελευταία μέρα σου στη γη;

Δεν τη σκέφτομαι… Είμαι πολύ εξοικειωμένη με την ιδέα του θανάτου, δε με φρικάρει. Το βρίσκω κάτι απόλυτα φυσικό. Ας έρθει όποτε θέλει. Προτιμώ να εστιάζω και να ζω στο παρόν. Αυτό έχουμε.

Δε θα δεχτώ όμως να ζήσω ανελεύθερη, με κανόνες απάνθρωπους και υποτιμητικούς…

-Τα όνειρά σου για το μέλλον;

Πέραν των σχεδίων που έχω για τη μουσική και τις δημιουργικές δραστηριότητες μου, υπό τις παρούσες συνθήκες είναι δύσκολο το να ονειρεύομαι γενικά. Ευελπιστώ όμως ότι θα καταφέρω σύντομα να φύγω από την Αθήνα (ιδανικά και από την Ελλάδα, πάλι) επειδή εκτός από τη Μουσική έχω ανάγκη την άμεση επαφή με τη Φύση, και ότι θα δημιουργήσω τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να έχω τη δυνατότητα να ασχολούμαι με τις τέχνες μου, με ηρεμία.

-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Thomais De Fois;

Δημιουργία, Ελευθερία, Σεβασμός.

-Thomais σε ευχαριστώ για την επικοινωνία μας.

Χρήστο, θέλω να σε ευχαριστήσω θερμά για τις ερωτήσεις σου, αλλά και για το βήμα που μου έδωσες ώστε να μοιραστώ μαζί σου και με τους αναγνώστες σου, την τοποθέτηση μου πάνω σημαντικά, ευαίσθητα, προσωπικά και κοινωνικά ζητήματα, με την ελπίδα ότι θα παρακινήσουμε περισσότερους ανθρώπους να τολμούν να εκφράσουν την αλήθεια τους ελεύθερα, ειδικά την εποχή που ζούμε, όπου η λογοκρισία έχει πάρει επικές διαστάσεις, και η πολίτικαλ-κορεκτίλα έχει διαστρεβλωθεί τόσο πολύ.

Καλή δύναμη σε όλους μας!

Thomais de Fois

Official Website: https://www.thomais.gr/

Η συνέντευξη στο Your e-articles:

https://yourearticles.com/worth-your-click/synenteuksi-me-tin-thomais-de-fois/